΄Ωρες

Ακούω πάλι ,
τις σιωπές μιας ύπαρξης
γεμάτης με χειμώνες,
χειμώνες,
που παγώνουν κάθε σκέψη
και στρώνουν άσπρο κάθε ιδανικο..

περνούν οι ωρες αμέριμνες ,
στην πόρτα σταματούν
πριν μπουν,
να ξαποστάσουν,
κι ύστερα ..να χαθούν.

Κι εσύ,
αυτές τις ώρες κοσκινίζεις..
γίνονται μέρες ,μήνες ξαφνικά
και ψάχνεις τέλος, δίχος τέλος,
για να κρύψεις,
οσα δεν έζησες μια νύχτα,
σαν σκιά..


κι αυτή η φωνή που σου φωνάζει,
φεύγω,
είναι του κόσμου η κουρασμένη ανατολή,
χαράζει πάλι,
μες στα αστέρια τ'ονομά της,

να σου θυμίζει,
πως κοιμήθηκες νωρίς..