Ντυνω με φτερα κάθε μου ελπιδα
για να πεταξει σαν πουλι
Σ αγνωστους κοσμους ..
και να τιναξει λυπες και χαρες,
Να γινει εικονα
που ταξιδευει από χειμωνες σε καλοκαιρια
Να ανθισει λαθη
που σαρκα παιρνουν
και ζουν αιωνια σε σκεψεις γκριζες..
Σπαω της υπαρξης γυαλια
με φοντο θαλασσα και
αρμενιζω..
Στερια δεν βρισκω
και υποκλινομαι,
στο μπλε που μεσα μου τρεχει
Σαν πρωτοβροχι ,με ξεδιψαει,
από ένα σωμα χωρις πυξιδα
αγκυρες ριχνω σ ότι με σωζει ,
και περιμενω να φωτισει.
